چهارمی

هرچند شاید رفتن مسیر مدرسه تا ایستگاه اتوبوس جز سخت ترین کارهایی باشد که در طول روز انجام میدهم

آن هم وقتی امیدم برای رسیدن به خط یک و ده دقیقه کاملا ناامید شده باشد و بدانم لااقل نیم ساعت را علافم 

اما خود اتوبوس و طی کردن مسیر ایستگاه تا خانه جز همان لذت های کوچک زندگی ام است که دلم میخواهد تا ابد داشته باشمشان

اینکه ما فقط و فقط به واسطه ی عین و پری با هلن و هلی دوست شده ایم یعنی یادآوری اینکه سین! خاطرات و گذشته ات از تو جدا نیستند ...

خوب یا بدش را نمیدانم اما هرچه هست انگار فعلا قصد ترک کردن مارا ندارند

امروز در اتوبوس به دختر جوانی که روبرویم نشسته بود فکر کردم ... به صورتش که از سنش پیر تر بود .. به ابروهایش که نشان از مجرد بودنش بود .. به ناخن های حنا بسته اش .. به پاکت خیاری که کنارش بود .. به اینکه چقدر فرق است بین من و او .. به ما آدم ها

به کفش هایش حتی .. به اینکه مطمئن بودم قیمت کفش هایش بیشتر از 10 15 تومان نیست و این یعنی حداقل یک دهم قیمت کفش های من !!

به مانتو و چادرش .. به تک تک اجزای صورتش .. حتی به لب های برجسته اش که نشان از جلو بودن فک بالایش بود 

فکر کردم به اینکه چقدر زندگی از نظر اینها با ما فرق دارد

شاید هم نه ...

به دخترکی که پارسال هم دقیقا همین ساعت در اتوبوس بود هم فکر کردم .. به اینکه لبخند روی لبش ربطی به آهنگ ندارد و کلا انگار همیشه آنرا به لب دارد

شاید گوش ندادم به حرف پدر و کار خودم را کردم اما یادم نمیرود وقتی اخم هایش درهم بود و میگفت صاد پیام داده بهم که پول ندارم برا بچه هام لوازم تحریر بخرم دویست تومن قرض بده .. خودت بگو با دویست تومن چی میتونه بخره ؟

و منی که چقدر برای یک لحظه ان کفش گران قیمت جلویم نفرت انگیز شد برایم

هرچند دل من هم میسوزد برای همه آدمهایی که بقولی هشتشان گرو نهشان است اما اینکه من خرج نکنم چون آنها ندارند را درک نمیکنم

هلن میگفت الف . میم باافتخار تعریف میکرد خیلی از روزهای عید را از هفت صبح تا دوازده شب در خانه ی ایلیا خان به سرکرده

هه !

چقدر طرز فکر آدم ها باهم فرق دارد